ส่วนตัวผมชื่นชมพี่เค้าในแง่ของความกล้าทำตามฝัน ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ เมื่อมีเป้าหมายก็เริ่มสะสมกำลังเงินทองและความรู้ เมื่อถึงจุดหนึ่งที่พร้อม ก็ออกจากกรอบ ลาออกจากงานประจำ ทิ้งเงินเดือนผู้บริหารหลักแสนบาทต่อเดือนมาเป็นเกษตรกร ที่ อ.หนองรี จ.ชลบุรี บนพื้นที่กว่า 10 ไร่ เริ่มจากสวนผลไม้ และปลูกผักปลอดสารพิษ ทำเกษตรอินทรีย์
ความน่าสนใจคือ พี่เขาทำเองเกือบทั้งหมดไม่ได้ จ้างชาวบ้านหรือชี้นิ่วสั่งงานแบบผู้บริหาร แถมยังสร้างความเข้มแข็งในชุมชนด้วยการร่วมกลุ่มกลุ่มส่งเสริมเกษตรอินทรีย์หนองรี ร่วมกันหันมาปลูกผักสลัดปลอดสารพิษ ส่งขาย โดยมีพี่จ๋องเป็นหัวแรง ทำการตลาด พัฒนาโรงเรือนล้างผัก บรรจุหีบห่อ รวมถึงจัดรถห้องเย็นขนส่งผักสลัดเมืองหนาวสดๆ ปลอดสารเข้ามาขายถึงออฟฟิตในกรุงเทพ
พี่จ๋องใช้ความรู้ทักษะ การบริหารจัดการ และการทำการตลาด เพื่อทำให้กิจการของกลุ่มการเกษตรนั้นอยู่รอด สร้างรายได้ที่ดีให้กับชาวบ้าน จากเดิมที่เมื่อก่อนเคยปลูกผักขาย แถมไม่ต้องใช่ปุ๋ย ใช้ยามากกว่าแต่ก่อน
แก่ไม่หยุดที่เรียนรู้ หาความรู้ใหม่ๆจากอินเตอร์เน็ต เพื่อนำไปใช้ในการเกษตร และช่วยแก้ปัญหาให้เกษตรกรในกลุ่ม ไปเชื่อมช่องว่างระหว่างชาวบ้าน ที่ทำเกษตรแบบตามมีตามเกิด กับเทคโนโลยีการเกษตรแบบใหม่ แก้ปัญหาเกษตรกรซึ่งความรู้ ขาดทักษะการบริหารจัดการ แถมยังได้เติมเต็มความฝัน ใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเอง อยากเป็นอีกต่างหาก นี่แหละครับถึงเรียกว่ายิ่งให้ ยิ่งได้รับของจริง ไม่ใช่แบบที่ปากบอกว่าให้ แต่กับให้เพียงเล็กน้อย แถมจ้องจะหาผลประโยชน์จากคนที่รับตลอดเวลา แบบที่เคยพบเห็นกันในสังคม
ชีวิตคนเราเกิดมาไม่นานก็ตาย ไม่รู้ว่าวันไหนจะเป็นวันสุดท้ายของชีวิต การพยายามหาความสุขในแบบลัทธิสุขนิยม สุขจากการมี การได้ใช้เงิน ได้ครอบครองในวัตถุ มันอาจจะไม่ใช่คำตอบทั้งหมดของชีวิต
การมีชีวิตตามแบบที่ตัวเราฝัน ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ ทำงานที่เรารัก มีความสุขกับทุกวันที่ตื่นลืมตา แม้จะไม่หรูหรา ไม่ร่ำรวย ไม่โก้หรู ต้องเสี่ยงต้องพยายามมากมาย แต่มันก็ทำให้ชีวิตเรานั้นมีความสุข การทำงานหนักเพียงเพื่อจะได้มีเงินทองมากมาย สุดท้ายเราอาจจะตายเพราะเป็นโรค ก่อนได้ใช้เงิน ได้มีเวลาใช้ชีวิตที่อยากเป็น ถึงเวลานั้นคงเป็นเรื่องที่น่าเศร้าไม่น้อยจริงไหมครับ
อุดหนุนผักสลัดปลอดสารพิษดีๆที่